Μεταξύ πολλών θεμάτων της εποχής μας που θα γίνουν αντικείμενο μελέτης από τους μελλοντικούς ιστορικούς θα είναι και η ανάδειξη της Γερμανίας σε ηγεμόνα της Ευρώπης. Δεν έχει φύγει καλά καλά η γενιά που έζησε τη φρίκη του Β’ ΠΠ, η γενιά που αγωνίστηκε κατά του ναζισμού και κατάφερε να τον νικήσει, και η Γερμανία όχι μόνο παρουσιάζεται στη διεθνή σκηνή ισχυρή, αλλά φαίνεται και να ηγεμονεύει τους λαούς που τη νίκησαν.
Η σύγχρονη Γερμανία έχει κάνει φανερό ότι επιδιώκει τη μετατροπή της Ευρώπης σταδιακά σε μια αυτοκρατορία υπό την απολυταρχική ηγεσία της, τοποθετώντας δικούς της ανθρώπους σε όλες τις θέσεις κλειδιά στην ΕΕ, αλλά και στις κυβερνήσεις και στα ΜΜΕ των χωρών μελών της. Το πιο περίεργο, θα έλεγε κάποιος, είναι ότι αυτό έγινε με τη βοήθεια των νικητών του Β’ ΠΠ, και όχι μόνο καμία από τις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών δεν τόλμησε να αμφισβητήσει την ηγεμονία της, αλλά αντιθέτως όλες τη δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα.
Ακόμα και όταν οι λαοί τους διαμαρτύρονται – και δεν είναι λίγοι αυτοί που μιλούν και γράφουν για ένα Δ’ Ράιχ, καθώς αισθάνονται ότι με μέσο καταστροφής την οικονομία η Γερμανία επιχειρεί να κερδίσει όσα έχασε διά των όπλων στον πόλεμο. Για παράδειγμα, ουπουργός Οικονομικών της
Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε απαίτησε πολλές φορές απροκάλυπτα τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας κρατών μελών της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα οικονομίας. Τι αντιπροσωπεύει, όμως, η χώρα της οποίας ο υπουργός Οικονομικών απαιτεί από τα κράτη της Ευρώπης, στων οποίων την οικονομική εξόντωση συμβάλει η Γερμανία, να παραδώσουν την εθνική τους κυριαρχία;
Την απάντηση έδωσε ο ίδιος αποκαλύπτοντας ένα επί χρόνια καλά κρυμμένο από τον πολύ κόσμο μυστικό, σε ομιλία του στις 18 Νοεμβρίου 2011 στο Ευρωπαϊκό Τραπεζικό Συνέδριο (European Banking Congress), στο εκθεσιακό κέντρο της Φρανκφούρτης. Εκεί ηγετικά στελέχη της οικονομίας και της πολιτικής συναντήθηκαν για να συζητήσουν τη διαμόρφωση της μελλοντικής παγκοσμιοποίησης και ο Σόιμπλε δήλωσε μεταξύ άλλων:«Η έννοια της εθνικής κυριαρχίας έχει οδηγήσει την Ευρώπη σε παραλογισμό κατά τους δύο παγκόσμιους πολέμους στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα. Κι εμείς στη Γερμανία από τις 8 Μαΐου του 1945 ουδέποτε ήμασταν ανεξάρτητη χώρα. Αυτό ήταν ήδη σαφές στον Βασικό Νόμο που υπάρχει στην Εισηγητική Έκθεση του 1949».
Με λίγα λόγια ο Σόιμπλε λέει ότι η «ισχυρή» Γερμανία, εβδομήντα χρόνια από την ήττα της στον Β’ ΠΠ, δεν είναι ανεξάρτητη χώρα, στερείται εθνικής κυριαρχίας και εξακολουθεί να βρίσκεται υπό ξένη κατοχή. Και δεν αναφέρει φυσικά τυχαία την ημερομηνία 8 Μαΐου 1945 και τον Βασικό νόμο του 1949.
Ο Βασικός Νόμος του 1949
Στις 8 Μαΐου 1945 οι αρχηγοί των τριών σωμάτων Στρατού, Αεροπορίας και Ναυτικού της Γερμανίας, Φρήντμπουργκ, Κάιτελ και Στρουμφ αντίστοιχα, υπέγραψαν την άνευ όρων παράδοσή τους στους νικητές του Β’ ΠΠ. Πόσοι, όμως, γνωρίζουν ότι, αν και έχουν περάσει σχεδόν εβδομήντα χρόνια από το τέλος του Β’ ΠΠ, δεν υπάρχει οριστική Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων μερών στις πολεµικές συρράξεις;
Το γεγονός ότι δεν υπάρχει μέχρι σήμερα συνθήκη ειρήνης σημαίνει, σύµφωνα µε τα άρθρα 53, παρ. 2 και άρθρο 107 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ότι η Γερμανία εξακολουθεί να βρίσκεται σε πόλεμο µε όλους τους τότε πολεµικούς της αντιπάλους, με τους οποίους υπάρχει μια προσωρινή ανακωχή, η οποία συνεπάγεται διακοπή των εχθροπραξιών, όχι όμως και της εμπολέμου καταστάσεως, η λήξη της οποίας συνήθως επανέρχεται διά της υπογραφής συνθήκης ειρήνης. (Ανάμεσα στις χώρες με τις οποίες η Γερμανία δεν έχει υπογράψει συνθήκη ειρήνης είναι και η χώρα μας.) Μάλιστα στον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών εξακολουθούν να υπάρχουν άρθρα περί εχθρού, (Γερμανία) σύμφωνα με τα οποία ο νικητής μπορεί σε δεδομένη περίπτωση να ενεργοποιήσει τα δικαιώματά του. (1)
Όπως είναι γνωστό, μετά το διαμελισμό της Γερμανίας το 1948, το δυτικό μέρος της χώρας τέθηκε υπό την κατοχή των τριών Δυτικών συµµαχικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία), με κύρια δύναμη κατοχής τις ΗΠΑ, οι Σοβιετικοί πήραν την ανατολική πλευρά, η περιοχή της Ανατολικής Πρωσίας τέθηκε υπό τη διαχείριση της Πολωνίας και η περιοχή του Καλίνινγκραντ ανατέθηκε επίσης στη Σοβιετική Ένωση.
Στη Δυτική Γερμανία, ομάδα επιλεγμένων πολιτικών και νομικών προσώπων ανέλαβε στις 23.5.1949 να συντάξει ένα προσωρινό σύνταγμα που ονομάστηκε Βασικός Νόµος (Grundgesetz) και ο οποίος εγκρίθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις κατοχής της Δυτικής Γερμανίας. Ο Βασικός Νόμος, που γράφτηκε με την καθοδήγηση των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής, αφορούσε μόνο τη Δυτική Γερμανία και έπρεπε να έχει προσωρινή διάρκεια και ισχύ μέχρι την ένωση όλων των γερμανικών εδαφών, την υπογραφή της οριστικής Συνθήκης Ειρήνης και τη σύνταξη συντάγματος, το οποίο θα είχε ως βάση του την ελεύθερη βούληση του γερµανικού λαού. Αυτό εκφράζεται συγκεκριμένα στο τελικό άρθρο 146 του Βασικού Νόμου ως εξής: «Αυτός ο Βασικός Νόμος χάνει την ισχύ του την ημέρα κατά την οποία ένα σύνταγμα υιοθετημένο από τον γερμανικό λαό με την ελεύθερη βούλησή του θα τεθεί σε ισχύ».
Το 1990 άνοιξαν τα σύνορα μεταξύ των δύο Γερµανιών, καταργήθηκε ο διαχωρισμός σε Ανατολική και Δυτική και είχαμε την ενοποίηση της Γερμανίας, με εξαίρεση τα εδάφη που είχαν προσαρτηθεί από την Πολωνία και την περιοχή του Καλίνινγκραντ. Η ένωση επιτεύχθηκε με την υπογραφή της σχετικής συμφωνίας 2+4 της Γερμανίας (Ανατολικής και Δυτικής) με τις ΗΠΑ, τη Σοβιετική Ένωση, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία. Όμως, ενώ θα έπρεπε αυτόµατα να καταργηθεί και ο Βασικός Νόµος, αυτό δεν συνέβη. Αντίθετα, μετά το 1990 η ισχύς του επεκτάθηκε και στην Ανατολική Γερμανία, και ισχύει μέχρι σήμερα αντί συντάγματος, ενώ δεν γίνεται λόγος καν, τουλάχιστον δημόσια, από τις κυβερνήσεις της Γερμανίας για σύνταξη καινούριου συντάγματος που θα τον αντικαταστήσει.
Και όμως, η γερμανική πλευρά ήταν πολύ ικανοποιημένη. Το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel έγραψε στις 23 Ιουλίου 1990 ότι η Γερμανία απέφυγε την υπογραφή «Συνθήκης Ειρήνης» με όλες τις εμπόλεμες χώρες για να αποφύγει τον εφιάλτη απαιτήσεων πολεμικών επανορθώσεων από όλους αυτούς που υπέστησαν καταστροφές από τους Γερμανούς. Με άλλα λόγια, με αυτή τη συμφωνία η Γερμανία επιδίωξε να παρακάμψει την παράγραφο 2 του άρθρου 5 της Συμφωνίας του Λονδίνου.(2) Στα απομνημονεύματά του ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Χανς Ντίτριχ Γκένσερ το επισημαίνει ιδιαιτέρως. Γράφει επί λέξει: «Η απαίτηση για Συνθήκη Ειρήνης –την προέβλεπε η Συνθήκη του Λονδίνου (1953)– οριστικά ακυρώθηκε και έτσι απαλλαχθήκαμε επίσης από την έγνοια για απρόβλεπτες απαιτήσεις επανορθώσεων».(3) (Το κατά πόσο αυτό ισχύει πράγματι και για τις χώρες που δεν παρίσταντο και δεν υπέγραψαν τη συμφωνία 2+4 είναι, φυσικά, άλλο θέμα, και η χώρα μας εξακολουθεί να απαιτεί την πληρωμή των πολεμικών αποζημιώσεων που της επιδικαστήκαν από τη Διάσκεψη του Παρισιού το 1946, καθώς και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.)
Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών 2+4 για την Ένωση που έλαβαν χώρα στο Παρίσι στις 17.7.1990, καθορίστηκαν τα σύνορα της ενωμένης Γερμανίας, με τις περιοχές ανατολικά της γραμμής των ποταμών Όντερ-Νάισε να μένουν εκτός γερμανικού εδάφους. Σχετικά με τον Βασικό Νόμο, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Μπέικερ ενημέρωσε τον υπουργό Εξωτερικών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Χανς Ντίτριχ Γκένσερ, παρουσία και των υπόλοιπων υπουργών των Εξωτερικών, ότι το άρθρο 23 του Βασικού Νόµου που όριζε τον περιορισµό της ισχύος του στα εδάφη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας παύει από την επόμενη µέρα να ισχύει. Στη συμφωνία της Ένωσης περιέλαβαν τον Βασικό Νόμο µε καινούρια εισαγωγή στην οποία αναφερόταν η επέκταση της ισχύος του Βασικού Νόµου και στα εδάφη της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, μαζί με αλλαγές σε έξι σηµεία.
Να υπογραμμίσουμε ότι ο Βασικός Νόμος βρίσκεται στην κορυφή της ιεραρχίας των εγχώριων κανόνων δικαίου της Γερμανίας. Είναι ανώτερος όλων των άλλων πηγών εγχώριου δικαίου και, όντας το σύνταγμα, είναι η πράξη από την οποία εξαρτάται ολόκληρη η γερμανική έννομη τάξη. Κάθε νομική διάταξη που θεσπίζεται στη Γερμανία πρέπει να είναι συμβατή με τον Βασικό Νόμο από άποψη τόσο τύπου όσο και ουσίας. Για το σκοπό αυτό, το άρθρο 20 παράγραφος 3 του Βασικού Νόμου προσδιορίζει ότι η νομοθετική εξουσία δεσμεύεται από τη συνταγματική τάξη, η δε εκτελεστική και δικαστική εξουσία από τον νόμο και τη δικαιοσύνη. Επιπλέον, η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία δεσμεύονται ειδικότερα από τα βασικά δικαιώματα που θεσπίζονται στα άρθρα 1 έως 19 του Βασικού Νόμου, τα οποία αποτελούν άμεσα εφαρμοστέο δίκαιο (άρθρο 1 παράγραφος 3). Η υπεροχή του Βασικού Νόμου διαφυλάσσεται σε τελικό βαθμό από το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο.(4) Επίσης, ο Βασικός Νόμος περιβάλλει τον Καγκελάριο με ευρείες εξουσίες στη βασική κυβερνητική πολιτική. Για αυτόν το λόγο, μερικοί παρατηρητές αναφέρονται στο γερμανικό πολιτικό σύστημα ως «καγκελαρική δημοκρατία».(5)
Μυστική συνθήκη υποταγής
Εκτός, όμως, από τον Βασικό Νόμο και πριν αυτός εγκριθεί, φέρεται να υπήρξε και μια μυστική Κρατική Συνθήκη με ημερομηνία 21 Μαΐου 1949, με την οποία οι Σύμμαχοι μετά τον πόλεμο εξασφάλισαν την εξουσία λήψεως αποφάσεων επί του γερμανικού κράτους, δηλαδή δήλωση υποταγής του εκάστοτε καγκελαρίου πριν αναλάβει τα καθήκοντά του, και έλεγχο όλων των μέσων επικοινωνίας (ΜΜΕ) μέχρι το έτος 2099.
Αποκαλυπτικά για τη συμφωνία αυτή ήταν όσα αναφέρονται στα απομνημονεύματα του πρώην αρχηγού των γερμανικών Στρατιωτικών Μυστικών Υπηρεσιών (Militärischer Abschirmdienst, MAD), του στρατηγού Γκερντ-Χέλμουτ Κομόσσα. Το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2007 στην Αυστρία, είχε τίτλο Ο γερμανικός χάρτης (Die Deutsche Karte). Σε αυτό ο απόστρατος στρατηγός μιλά για τις μεταπολεμικές σχέσεις μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ.(6)
Η Γερμανία, γράφει, διαδραμάτιζε τον ταπεινωτικό ρόλο ενός υποτελούς των κρατών (σύμφωνα με την ορολογία του Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκι). Υπήρξε μια άκρως απόρρητη Κρατική Συνθήκη που υπογράφηκε στις 21 Μαΐου 1949 για να περιορίσει την κρατική κυριαρχία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας έως το 2099. Στο βιβλιο του διαβάζουμε: «Η Μυστική Κρατική Συνθήκης της 21ης Μαΐου 1949 κατατάχθηκε από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών στην κατηγορία «αυστηρά απόρρητο». Στο έγγραφο αυτό καθορίστηκαν οριστικά οι βασικές επιφυλάξεις των νικητών για την κυριαρχία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας μέχρι το έτος 2099, κάτι το οποίο σήμερα κατά πάσα πιθανότητα δεν γνωρίζει σχεδόν κανείς. Η συμφωνία αυτή προέβλεπε ότι:
1. Ο κάθε καινούριος καγκελάριος έχει υποχρέωση να υπογράψει µε τις ΗΠΑ τη λεγόμενη Κάντσλερακτε, ένα απόρρητο έγγραφο, το περιεχόμενο του οποίου δεν γνωρίζει κανένας.
2. Οι ΗΠΑ θα ελέγχουν ολοκληρωτικά όλα τα γερμανικά ΜΜΕ όπως: ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδες, περιοδικά, τυπογραφεία και εκδόσεις και ακόµα τηλεφωνικές επικοινωνίες, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική, εκπαιδευτικά προγράµµατα κλπ. μέχρι το… 2099!
3. Όλα τα αποθέματα χρυσού θα φυλάσσονται στις ΗΠΑ, στα υπόγεια της FED!».
Ερωτηθείς αν οι δηλώσεις του βασίζονται στο έγγραφο Ρίκερμαν (Rickermann, το χαρτί της μυστικής συμφωνίας), ο στρατηγός απάντησε αμέσως μετά τη δημοσίευση των απομνημονευμάτων του θετικά. Στη διάθεση του Κομόσσα βρίσκεται το εν αναφορά έγγραφο σε «φωτοτυπία». Είπε ότι το είχε «υπηρεσιακά στη διάθεσή του και ότι του το είχε προωθήσει ένα αξιόπιστο άτομο».
Ο παγκόσμιος τύπος και τα γερμανικά ΜΜΕ αγνόησαν τη συγκλονιστική αυτή είδηση – ή επιτέθηκαν άγρια εναντίον του στρατηγού. Μόνο το Russia Today (RT), ο ρωσικός τηλεοπτικός σταθμός που μεταδίδεται σε εκατό χώρες, έκανε μια ουσιαστική παρέμβαση. Ο RT τόνισε ότι προκλήθηκε τεράστια πίεση της κοινής γνώμης εναντίον του πρώην επικεφαλής της MAD. «Το αποτέλεσμα ήταν ο Κομόσσα να αρνηθεί να δώσει περαιτέρω συνεντεύξεις και μάλιστα να ζητήσει συγγνώμη για κάποια δυσάρεστα κεφάλαια στο βιβλίο του».(7)
Κάντσλερακτε – Η Πράξη του Καγκελάριου
Δύο χρόνια αργότερα, στις 14 Μαΐου 2009, σε μια σειρά άρθρων της Zeit Online με τον τίτλο «Mein Deutschland» (Η Γερμανία μου), ο ‘Εγκον Μπαρ, υφυπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Βίλλυ Μπραντ (1969-1974), σε κείμενό του με τίτλο «Τρεις επιστολές και ένα κρατικό μυστικό» επιβεβαίωνε τον Kομόσσα και αποκάλυπτε και αυτός το γεγονός ότι η Δυτική Γερμανία έχει πλήρη εξάρτηση από τις ΗΠΑ και τους δύο Ευρωπαίους συμμάχους της (Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία), ξεκινώντας από τον πρώτο καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ και μετά. Σύμφωνα με τον υφυπουργό, το 1969, κατά τις πρώτες μέρες της ανάληψης καθηκόντων του στο παλάτι Σάουμπουργκ, την επίσημη κατοικία του καγκελάριου, ο Μπραντ υπέγραψε την αποκαλούμενη Κάντσλερακτε(Kanzlerakte) ή Πράξη του Καγκελαρίου.
Ο Μπαρ θυμάται ότι ένας ανώτερος αξιωματούχος του είχε υποβάλει τρεις επιστολές για υπογραφή, μία από καθέναν από τους πρεσβευτές των τριών Δυνάμεων –ΗΠΑ, Γαλλία και Βρετανία– υπό την ιδιότητά τους ως Ύπατων Επιτρόπων, για να επιβεβαιώσει τα κατοχυρωμένα δικαιώματα των Συμμάχων. Ο Μπαρ αναφέρει επίσης: «Ο Μπραντεξοργίστηκε με την απαίτηση να υπογράψει μια τέτοια επιστολή υποταγής. Είχε εκλεγεί καγκελάριος και τον δέσμευε ο υπηρεσιακός όρκος που είχε δώσει. Οι πρέσβεις δεν μπορούσαν να τον απολύσουν! Εκεί λοιπόν έμαθε ότι και ο Κόνραντ Αντενάουερ είχε υπογράψει αυτές τις επιστολές και μετά από αυτόν ο Λούντβιχ Έρχαρτ και μετά ο Κουρτ Γκέοργκ Κίσινγκερ […] και κατέληξε: «Λοιπόν υπόγραψα και εγώ» και δεν μίλησε πια ποτέ για αυτό».
Ο Μπαρ, τότε υφυπουργός στην Ομοσπονδιακή Καγκελαρία και κύριος σύμβουλος του Βίλλυ Μπραντ, συνεχίζει:
«Ακόμα και ο Αντενάουερ τηρούσε την αναγνώριση της κυριαρχίας των Συμμάχων επί της Γερμανίας σαν κρατικό μυστικό. Δεν ταίριαζε και τόσο στην ατμόσφαιρα, δέκα ημέρες πριν από την ίδρυση του κράτους. Και οι τρεις Δυνάμεις δεν είχαν κανένα συμφέρον να κάνουν τόσο ντόρο για τις προϋποθέσεις της 23ης Μαΐου 1949. Αυτό δε δεν ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση. […] Όταν κάποτε ανέφερα τις επιστολές των καγκελαρίων στον πρώην πρόεδρο της Γερμανίας Ρίχαρντ φον Βάιτσεκερ, αυτός αντέδρασε έκπληκτος, επίσης, προς μεγάλη δική μου έκπληξη, δεν ήξερε τίποτα για αυτές. Δεν χρειάζονταν καμία ειδική ρύθμιση. Οι συμμετέχοντες Γερμανοί και οι Σύμμαχοι είχαν το ίδιο ενδιαφέρον, δηλαδή να μην κοινοποιηθεί η δήλωση της περιορισμένης γερμανικής εθνικής κυριαρχίας δημοσίως».(8)
Το ότι ο σημαντικός αυτός μάρτυρας εννοούσε την Κάντσλερακτε το αποκάλυψε η εβδομαδιαία εφημερίδα του Βερολίνου Junge Freiheit, δημοσιογράφοι της οποίας επισκέφθηκαν το φθινόπωρο του 2011 τον Έγκον Μπαρ στο Willy-Brandt-Haus (έδρα του SPD, του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Γερμανίας). Στον ομοσπονδιακό αυτό υπουργό και για πολλά χρόνια γενικό γραμματέα του SPD το θέμα της κυριαρχίας ήταν τόσο σημαντικό, ώστε με την ευκαιρία αυτή έγραψε για την εφημερίδα ένα ολόκληρο άρθρο («Lebenslüge der Bundesrepublik», Ζωτικά ψέματα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, 16.10.2011)(9) που ασχολήθηκε και πάλι με την εκπληκτική αυτή μυστική υπαγόρευση. Το σημαντικό είναι ο υπαινιγμός του Μπαρ ότι τα προνόμια των συμμάχων εξακολουθούν να ισχύουν και μετά τις συνομιλίες 2+4 που σφράγισαν την επανένωση της Γερμανίας. Γράφει επί λέξει: «Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας έπρεπε να γράψουν στους Μεγάλους Φίλους μας μια επιστολή, την οποία είχα συντάξει εγώ με τη συγκατάθεση του Μάικλ Κολ, αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών της Ανατολικής Γερμανίας, και η οποία ανέφερε ότι με την ένωση των δύο κρατών δεν αναιρούνται τα δικαιώματα των νικητριών δυνάμεων». Όμως και πρόσφατα γεγονότα αποκαλύπτουν ότι συνεχίζουν να είναι σε ισχύ όλα όσα προβλέπονται από τη μυστική Συμφωνία της 21ης Μαΐου 1949.
Η σύγχρονη Γερμανία έχει κάνει φανερό ότι επιδιώκει τη μετατροπή της Ευρώπης σταδιακά σε μια αυτοκρατορία υπό την απολυταρχική ηγεσία της, τοποθετώντας δικούς της ανθρώπους σε όλες τις θέσεις κλειδιά στην ΕΕ, αλλά και στις κυβερνήσεις και στα ΜΜΕ των χωρών μελών της. Το πιο περίεργο, θα έλεγε κάποιος, είναι ότι αυτό έγινε με τη βοήθεια των νικητών του Β’ ΠΠ, και όχι μόνο καμία από τις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών δεν τόλμησε να αμφισβητήσει την ηγεμονία της, αλλά αντιθέτως όλες τη δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα.
Ακόμα και όταν οι λαοί τους διαμαρτύρονται – και δεν είναι λίγοι αυτοί που μιλούν και γράφουν για ένα Δ’ Ράιχ, καθώς αισθάνονται ότι με μέσο καταστροφής την οικονομία η Γερμανία επιχειρεί να κερδίσει όσα έχασε διά των όπλων στον πόλεμο. Για παράδειγμα, ουπουργός Οικονομικών της
Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε απαίτησε πολλές φορές απροκάλυπτα τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας κρατών μελών της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα οικονομίας. Τι αντιπροσωπεύει, όμως, η χώρα της οποίας ο υπουργός Οικονομικών απαιτεί από τα κράτη της Ευρώπης, στων οποίων την οικονομική εξόντωση συμβάλει η Γερμανία, να παραδώσουν την εθνική τους κυριαρχία;
Την απάντηση έδωσε ο ίδιος αποκαλύπτοντας ένα επί χρόνια καλά κρυμμένο από τον πολύ κόσμο μυστικό, σε ομιλία του στις 18 Νοεμβρίου 2011 στο Ευρωπαϊκό Τραπεζικό Συνέδριο (European Banking Congress), στο εκθεσιακό κέντρο της Φρανκφούρτης. Εκεί ηγετικά στελέχη της οικονομίας και της πολιτικής συναντήθηκαν για να συζητήσουν τη διαμόρφωση της μελλοντικής παγκοσμιοποίησης και ο Σόιμπλε δήλωσε μεταξύ άλλων:«Η έννοια της εθνικής κυριαρχίας έχει οδηγήσει την Ευρώπη σε παραλογισμό κατά τους δύο παγκόσμιους πολέμους στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα. Κι εμείς στη Γερμανία από τις 8 Μαΐου του 1945 ουδέποτε ήμασταν ανεξάρτητη χώρα. Αυτό ήταν ήδη σαφές στον Βασικό Νόμο που υπάρχει στην Εισηγητική Έκθεση του 1949».
Με λίγα λόγια ο Σόιμπλε λέει ότι η «ισχυρή» Γερμανία, εβδομήντα χρόνια από την ήττα της στον Β’ ΠΠ, δεν είναι ανεξάρτητη χώρα, στερείται εθνικής κυριαρχίας και εξακολουθεί να βρίσκεται υπό ξένη κατοχή. Και δεν αναφέρει φυσικά τυχαία την ημερομηνία 8 Μαΐου 1945 και τον Βασικό νόμο του 1949.
Ο Βασικός Νόμος του 1949
Στις 8 Μαΐου 1945 οι αρχηγοί των τριών σωμάτων Στρατού, Αεροπορίας και Ναυτικού της Γερμανίας, Φρήντμπουργκ, Κάιτελ και Στρουμφ αντίστοιχα, υπέγραψαν την άνευ όρων παράδοσή τους στους νικητές του Β’ ΠΠ. Πόσοι, όμως, γνωρίζουν ότι, αν και έχουν περάσει σχεδόν εβδομήντα χρόνια από το τέλος του Β’ ΠΠ, δεν υπάρχει οριστική Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων μερών στις πολεµικές συρράξεις;
Το γεγονός ότι δεν υπάρχει μέχρι σήμερα συνθήκη ειρήνης σημαίνει, σύµφωνα µε τα άρθρα 53, παρ. 2 και άρθρο 107 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ότι η Γερμανία εξακολουθεί να βρίσκεται σε πόλεμο µε όλους τους τότε πολεµικούς της αντιπάλους, με τους οποίους υπάρχει μια προσωρινή ανακωχή, η οποία συνεπάγεται διακοπή των εχθροπραξιών, όχι όμως και της εμπολέμου καταστάσεως, η λήξη της οποίας συνήθως επανέρχεται διά της υπογραφής συνθήκης ειρήνης. (Ανάμεσα στις χώρες με τις οποίες η Γερμανία δεν έχει υπογράψει συνθήκη ειρήνης είναι και η χώρα μας.) Μάλιστα στον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών εξακολουθούν να υπάρχουν άρθρα περί εχθρού, (Γερμανία) σύμφωνα με τα οποία ο νικητής μπορεί σε δεδομένη περίπτωση να ενεργοποιήσει τα δικαιώματά του. (1)
Όπως είναι γνωστό, μετά το διαμελισμό της Γερμανίας το 1948, το δυτικό μέρος της χώρας τέθηκε υπό την κατοχή των τριών Δυτικών συµµαχικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία), με κύρια δύναμη κατοχής τις ΗΠΑ, οι Σοβιετικοί πήραν την ανατολική πλευρά, η περιοχή της Ανατολικής Πρωσίας τέθηκε υπό τη διαχείριση της Πολωνίας και η περιοχή του Καλίνινγκραντ ανατέθηκε επίσης στη Σοβιετική Ένωση.
Στη Δυτική Γερμανία, ομάδα επιλεγμένων πολιτικών και νομικών προσώπων ανέλαβε στις 23.5.1949 να συντάξει ένα προσωρινό σύνταγμα που ονομάστηκε Βασικός Νόµος (Grundgesetz) και ο οποίος εγκρίθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις κατοχής της Δυτικής Γερμανίας. Ο Βασικός Νόμος, που γράφτηκε με την καθοδήγηση των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής, αφορούσε μόνο τη Δυτική Γερμανία και έπρεπε να έχει προσωρινή διάρκεια και ισχύ μέχρι την ένωση όλων των γερμανικών εδαφών, την υπογραφή της οριστικής Συνθήκης Ειρήνης και τη σύνταξη συντάγματος, το οποίο θα είχε ως βάση του την ελεύθερη βούληση του γερµανικού λαού. Αυτό εκφράζεται συγκεκριμένα στο τελικό άρθρο 146 του Βασικού Νόμου ως εξής: «Αυτός ο Βασικός Νόμος χάνει την ισχύ του την ημέρα κατά την οποία ένα σύνταγμα υιοθετημένο από τον γερμανικό λαό με την ελεύθερη βούλησή του θα τεθεί σε ισχύ».
Το 1990 άνοιξαν τα σύνορα μεταξύ των δύο Γερµανιών, καταργήθηκε ο διαχωρισμός σε Ανατολική και Δυτική και είχαμε την ενοποίηση της Γερμανίας, με εξαίρεση τα εδάφη που είχαν προσαρτηθεί από την Πολωνία και την περιοχή του Καλίνινγκραντ. Η ένωση επιτεύχθηκε με την υπογραφή της σχετικής συμφωνίας 2+4 της Γερμανίας (Ανατολικής και Δυτικής) με τις ΗΠΑ, τη Σοβιετική Ένωση, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία. Όμως, ενώ θα έπρεπε αυτόµατα να καταργηθεί και ο Βασικός Νόµος, αυτό δεν συνέβη. Αντίθετα, μετά το 1990 η ισχύς του επεκτάθηκε και στην Ανατολική Γερμανία, και ισχύει μέχρι σήμερα αντί συντάγματος, ενώ δεν γίνεται λόγος καν, τουλάχιστον δημόσια, από τις κυβερνήσεις της Γερμανίας για σύνταξη καινούριου συντάγματος που θα τον αντικαταστήσει.
Και όμως, η γερμανική πλευρά ήταν πολύ ικανοποιημένη. Το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel έγραψε στις 23 Ιουλίου 1990 ότι η Γερμανία απέφυγε την υπογραφή «Συνθήκης Ειρήνης» με όλες τις εμπόλεμες χώρες για να αποφύγει τον εφιάλτη απαιτήσεων πολεμικών επανορθώσεων από όλους αυτούς που υπέστησαν καταστροφές από τους Γερμανούς. Με άλλα λόγια, με αυτή τη συμφωνία η Γερμανία επιδίωξε να παρακάμψει την παράγραφο 2 του άρθρου 5 της Συμφωνίας του Λονδίνου.(2) Στα απομνημονεύματά του ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Χανς Ντίτριχ Γκένσερ το επισημαίνει ιδιαιτέρως. Γράφει επί λέξει: «Η απαίτηση για Συνθήκη Ειρήνης –την προέβλεπε η Συνθήκη του Λονδίνου (1953)– οριστικά ακυρώθηκε και έτσι απαλλαχθήκαμε επίσης από την έγνοια για απρόβλεπτες απαιτήσεις επανορθώσεων».(3) (Το κατά πόσο αυτό ισχύει πράγματι και για τις χώρες που δεν παρίσταντο και δεν υπέγραψαν τη συμφωνία 2+4 είναι, φυσικά, άλλο θέμα, και η χώρα μας εξακολουθεί να απαιτεί την πληρωμή των πολεμικών αποζημιώσεων που της επιδικαστήκαν από τη Διάσκεψη του Παρισιού το 1946, καθώς και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.)
Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών 2+4 για την Ένωση που έλαβαν χώρα στο Παρίσι στις 17.7.1990, καθορίστηκαν τα σύνορα της ενωμένης Γερμανίας, με τις περιοχές ανατολικά της γραμμής των ποταμών Όντερ-Νάισε να μένουν εκτός γερμανικού εδάφους. Σχετικά με τον Βασικό Νόμο, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Μπέικερ ενημέρωσε τον υπουργό Εξωτερικών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Χανς Ντίτριχ Γκένσερ, παρουσία και των υπόλοιπων υπουργών των Εξωτερικών, ότι το άρθρο 23 του Βασικού Νόµου που όριζε τον περιορισµό της ισχύος του στα εδάφη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας παύει από την επόμενη µέρα να ισχύει. Στη συμφωνία της Ένωσης περιέλαβαν τον Βασικό Νόμο µε καινούρια εισαγωγή στην οποία αναφερόταν η επέκταση της ισχύος του Βασικού Νόµου και στα εδάφη της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, μαζί με αλλαγές σε έξι σηµεία.
Να υπογραμμίσουμε ότι ο Βασικός Νόμος βρίσκεται στην κορυφή της ιεραρχίας των εγχώριων κανόνων δικαίου της Γερμανίας. Είναι ανώτερος όλων των άλλων πηγών εγχώριου δικαίου και, όντας το σύνταγμα, είναι η πράξη από την οποία εξαρτάται ολόκληρη η γερμανική έννομη τάξη. Κάθε νομική διάταξη που θεσπίζεται στη Γερμανία πρέπει να είναι συμβατή με τον Βασικό Νόμο από άποψη τόσο τύπου όσο και ουσίας. Για το σκοπό αυτό, το άρθρο 20 παράγραφος 3 του Βασικού Νόμου προσδιορίζει ότι η νομοθετική εξουσία δεσμεύεται από τη συνταγματική τάξη, η δε εκτελεστική και δικαστική εξουσία από τον νόμο και τη δικαιοσύνη. Επιπλέον, η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία δεσμεύονται ειδικότερα από τα βασικά δικαιώματα που θεσπίζονται στα άρθρα 1 έως 19 του Βασικού Νόμου, τα οποία αποτελούν άμεσα εφαρμοστέο δίκαιο (άρθρο 1 παράγραφος 3). Η υπεροχή του Βασικού Νόμου διαφυλάσσεται σε τελικό βαθμό από το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο.(4) Επίσης, ο Βασικός Νόμος περιβάλλει τον Καγκελάριο με ευρείες εξουσίες στη βασική κυβερνητική πολιτική. Για αυτόν το λόγο, μερικοί παρατηρητές αναφέρονται στο γερμανικό πολιτικό σύστημα ως «καγκελαρική δημοκρατία».(5)
Μυστική συνθήκη υποταγής
Εκτός, όμως, από τον Βασικό Νόμο και πριν αυτός εγκριθεί, φέρεται να υπήρξε και μια μυστική Κρατική Συνθήκη με ημερομηνία 21 Μαΐου 1949, με την οποία οι Σύμμαχοι μετά τον πόλεμο εξασφάλισαν την εξουσία λήψεως αποφάσεων επί του γερμανικού κράτους, δηλαδή δήλωση υποταγής του εκάστοτε καγκελαρίου πριν αναλάβει τα καθήκοντά του, και έλεγχο όλων των μέσων επικοινωνίας (ΜΜΕ) μέχρι το έτος 2099.
Αποκαλυπτικά για τη συμφωνία αυτή ήταν όσα αναφέρονται στα απομνημονεύματα του πρώην αρχηγού των γερμανικών Στρατιωτικών Μυστικών Υπηρεσιών (Militärischer Abschirmdienst, MAD), του στρατηγού Γκερντ-Χέλμουτ Κομόσσα. Το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2007 στην Αυστρία, είχε τίτλο Ο γερμανικός χάρτης (Die Deutsche Karte). Σε αυτό ο απόστρατος στρατηγός μιλά για τις μεταπολεμικές σχέσεις μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ.(6)
Η Γερμανία, γράφει, διαδραμάτιζε τον ταπεινωτικό ρόλο ενός υποτελούς των κρατών (σύμφωνα με την ορολογία του Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκι). Υπήρξε μια άκρως απόρρητη Κρατική Συνθήκη που υπογράφηκε στις 21 Μαΐου 1949 για να περιορίσει την κρατική κυριαρχία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας έως το 2099. Στο βιβλιο του διαβάζουμε: «Η Μυστική Κρατική Συνθήκης της 21ης Μαΐου 1949 κατατάχθηκε από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών στην κατηγορία «αυστηρά απόρρητο». Στο έγγραφο αυτό καθορίστηκαν οριστικά οι βασικές επιφυλάξεις των νικητών για την κυριαρχία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας μέχρι το έτος 2099, κάτι το οποίο σήμερα κατά πάσα πιθανότητα δεν γνωρίζει σχεδόν κανείς. Η συμφωνία αυτή προέβλεπε ότι:
1. Ο κάθε καινούριος καγκελάριος έχει υποχρέωση να υπογράψει µε τις ΗΠΑ τη λεγόμενη Κάντσλερακτε, ένα απόρρητο έγγραφο, το περιεχόμενο του οποίου δεν γνωρίζει κανένας.
2. Οι ΗΠΑ θα ελέγχουν ολοκληρωτικά όλα τα γερμανικά ΜΜΕ όπως: ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδες, περιοδικά, τυπογραφεία και εκδόσεις και ακόµα τηλεφωνικές επικοινωνίες, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική, εκπαιδευτικά προγράµµατα κλπ. μέχρι το… 2099!
3. Όλα τα αποθέματα χρυσού θα φυλάσσονται στις ΗΠΑ, στα υπόγεια της FED!».
Ερωτηθείς αν οι δηλώσεις του βασίζονται στο έγγραφο Ρίκερμαν (Rickermann, το χαρτί της μυστικής συμφωνίας), ο στρατηγός απάντησε αμέσως μετά τη δημοσίευση των απομνημονευμάτων του θετικά. Στη διάθεση του Κομόσσα βρίσκεται το εν αναφορά έγγραφο σε «φωτοτυπία». Είπε ότι το είχε «υπηρεσιακά στη διάθεσή του και ότι του το είχε προωθήσει ένα αξιόπιστο άτομο».
Ο παγκόσμιος τύπος και τα γερμανικά ΜΜΕ αγνόησαν τη συγκλονιστική αυτή είδηση – ή επιτέθηκαν άγρια εναντίον του στρατηγού. Μόνο το Russia Today (RT), ο ρωσικός τηλεοπτικός σταθμός που μεταδίδεται σε εκατό χώρες, έκανε μια ουσιαστική παρέμβαση. Ο RT τόνισε ότι προκλήθηκε τεράστια πίεση της κοινής γνώμης εναντίον του πρώην επικεφαλής της MAD. «Το αποτέλεσμα ήταν ο Κομόσσα να αρνηθεί να δώσει περαιτέρω συνεντεύξεις και μάλιστα να ζητήσει συγγνώμη για κάποια δυσάρεστα κεφάλαια στο βιβλίο του».(7)
Κάντσλερακτε – Η Πράξη του Καγκελάριου
Δύο χρόνια αργότερα, στις 14 Μαΐου 2009, σε μια σειρά άρθρων της Zeit Online με τον τίτλο «Mein Deutschland» (Η Γερμανία μου), ο ‘Εγκον Μπαρ, υφυπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Βίλλυ Μπραντ (1969-1974), σε κείμενό του με τίτλο «Τρεις επιστολές και ένα κρατικό μυστικό» επιβεβαίωνε τον Kομόσσα και αποκάλυπτε και αυτός το γεγονός ότι η Δυτική Γερμανία έχει πλήρη εξάρτηση από τις ΗΠΑ και τους δύο Ευρωπαίους συμμάχους της (Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία), ξεκινώντας από τον πρώτο καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ και μετά. Σύμφωνα με τον υφυπουργό, το 1969, κατά τις πρώτες μέρες της ανάληψης καθηκόντων του στο παλάτι Σάουμπουργκ, την επίσημη κατοικία του καγκελάριου, ο Μπραντ υπέγραψε την αποκαλούμενη Κάντσλερακτε(Kanzlerakte) ή Πράξη του Καγκελαρίου.
Ο Μπαρ θυμάται ότι ένας ανώτερος αξιωματούχος του είχε υποβάλει τρεις επιστολές για υπογραφή, μία από καθέναν από τους πρεσβευτές των τριών Δυνάμεων –ΗΠΑ, Γαλλία και Βρετανία– υπό την ιδιότητά τους ως Ύπατων Επιτρόπων, για να επιβεβαιώσει τα κατοχυρωμένα δικαιώματα των Συμμάχων. Ο Μπαρ αναφέρει επίσης: «Ο Μπραντεξοργίστηκε με την απαίτηση να υπογράψει μια τέτοια επιστολή υποταγής. Είχε εκλεγεί καγκελάριος και τον δέσμευε ο υπηρεσιακός όρκος που είχε δώσει. Οι πρέσβεις δεν μπορούσαν να τον απολύσουν! Εκεί λοιπόν έμαθε ότι και ο Κόνραντ Αντενάουερ είχε υπογράψει αυτές τις επιστολές και μετά από αυτόν ο Λούντβιχ Έρχαρτ και μετά ο Κουρτ Γκέοργκ Κίσινγκερ […] και κατέληξε: «Λοιπόν υπόγραψα και εγώ» και δεν μίλησε πια ποτέ για αυτό».
Ο Μπαρ, τότε υφυπουργός στην Ομοσπονδιακή Καγκελαρία και κύριος σύμβουλος του Βίλλυ Μπραντ, συνεχίζει:
«Ακόμα και ο Αντενάουερ τηρούσε την αναγνώριση της κυριαρχίας των Συμμάχων επί της Γερμανίας σαν κρατικό μυστικό. Δεν ταίριαζε και τόσο στην ατμόσφαιρα, δέκα ημέρες πριν από την ίδρυση του κράτους. Και οι τρεις Δυνάμεις δεν είχαν κανένα συμφέρον να κάνουν τόσο ντόρο για τις προϋποθέσεις της 23ης Μαΐου 1949. Αυτό δε δεν ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση. […] Όταν κάποτε ανέφερα τις επιστολές των καγκελαρίων στον πρώην πρόεδρο της Γερμανίας Ρίχαρντ φον Βάιτσεκερ, αυτός αντέδρασε έκπληκτος, επίσης, προς μεγάλη δική μου έκπληξη, δεν ήξερε τίποτα για αυτές. Δεν χρειάζονταν καμία ειδική ρύθμιση. Οι συμμετέχοντες Γερμανοί και οι Σύμμαχοι είχαν το ίδιο ενδιαφέρον, δηλαδή να μην κοινοποιηθεί η δήλωση της περιορισμένης γερμανικής εθνικής κυριαρχίας δημοσίως».(8)
Το ότι ο σημαντικός αυτός μάρτυρας εννοούσε την Κάντσλερακτε το αποκάλυψε η εβδομαδιαία εφημερίδα του Βερολίνου Junge Freiheit, δημοσιογράφοι της οποίας επισκέφθηκαν το φθινόπωρο του 2011 τον Έγκον Μπαρ στο Willy-Brandt-Haus (έδρα του SPD, του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Γερμανίας). Στον ομοσπονδιακό αυτό υπουργό και για πολλά χρόνια γενικό γραμματέα του SPD το θέμα της κυριαρχίας ήταν τόσο σημαντικό, ώστε με την ευκαιρία αυτή έγραψε για την εφημερίδα ένα ολόκληρο άρθρο («Lebenslüge der Bundesrepublik», Ζωτικά ψέματα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, 16.10.2011)(9) που ασχολήθηκε και πάλι με την εκπληκτική αυτή μυστική υπαγόρευση. Το σημαντικό είναι ο υπαινιγμός του Μπαρ ότι τα προνόμια των συμμάχων εξακολουθούν να ισχύουν και μετά τις συνομιλίες 2+4 που σφράγισαν την επανένωση της Γερμανίας. Γράφει επί λέξει: «Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας έπρεπε να γράψουν στους Μεγάλους Φίλους μας μια επιστολή, την οποία είχα συντάξει εγώ με τη συγκατάθεση του Μάικλ Κολ, αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών της Ανατολικής Γερμανίας, και η οποία ανέφερε ότι με την ένωση των δύο κρατών δεν αναιρούνται τα δικαιώματα των νικητριών δυνάμεων». Όμως και πρόσφατα γεγονότα αποκαλύπτουν ότι συνεχίζουν να είναι σε ισχύ όλα όσα προβλέπονται από τη μυστική Συμφωνία της 21ης Μαΐου 1949.
Ο χρυσός
Μπορεί να μη φυλάσσονται όλα τα αποθέματα χρυσού της Γερμανίας στα υπόγεια της FED, όπως προβλέπει η συμφωνία της 21ης Μαΐου, το μεγαλύτερο μέρος όμως των αποθεμάτων χρυσού της Γερμανίας, που είναι τα δεύτερα μεγαλύτερα παγκοσμίως μετά από αυτά των ΗΠΑ, είναι αποθηκευμένο στις ΗΠΑ, ενώ γερμανικός χρυσός είναι, επίσης, αποθηκευμένος στην Τράπεζα της Γαλλίας, και μέχρι το 2000 και στην Τράπεζα της Αγγλίας, και εδώ και καιρό κανείς δεν έχει αντικρίσει τις πολύτιμες πλάκες. Το Ομοσπονδιακό Ελεγκτικό Συνέδριο της Γερμανίας απαιτούσε εξονυχιστικό έλεγχο από τη γερμανική Κεντρική Τράπεζα για το γεγονός, η οποία αντέδρασε στις εκκλήσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για «την ακεραιότητα, τη φήμη και την ασφάλεια» των χώρων αποθήκευσης στο εξωτερικό.(10) Έπειτα από εκστρατεία που ξεκίνησε στη Γερμανία για επαναπατρισμό μέρους του χρυσού της χώρας, με ορισμένους πολιτικούς να εκφράζουν φόβους ότι ο γερμανικός χρυσός στο εξωτερικό είχε «πειραχτεί», η γερμανική Κεντρική Τράπεζα Bundesbank αναγκάστηκε να υποσχεθεί τον επαναπατρισμό μέρους του γερμανικού χρυσού που διατηρεί στο εξωτερικό, έως το 2020.
ΜΜΕ και μυστικές υπηρεσίες
Σε ό,τι αφορά τις επικοινωνίες, όσα είδαν το φως της δημοσιότητας για τη δράση πρακτόρων σε βάρος της Γερμανίας και οι διαρροές από τον πρώην κατάσκοπο Έντουαρντ Σνόουντεν για το εκτεταμένο πρόγραμμα παρακολούθησης από την αμερικανική Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας (NSA) ήταν εξίσου αποκαλυπτικά. Σύμφωνα με τον γερμανικό τύπο(11), λίστα με ονόματα 3.500 πρακτόρων –δηλαδή, ολόκληρη τη λίστα των πρακτόρων εξωτερικού της Γερμανίας!– των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών (BND) είχε πάρει ο διπλός κατάσκοποςΜάρκους Ρ., οποίος εργαζόταν στο κτίριο της γερμανικής υπηρεσίας πληροφοριών, και την παρέδωσε στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του Σνόουντεν, ανάμεσα στα τηλέφωνα που παρακολουθούσε η NSA ήταν και το κινητό τηλέφωνο της Άγκελα Μέρκελ. Και όμως η Γερμανία απέφυγε οποιαδήποτε έντονη αντίδραση, ενώ η Γερμανίδα καγκελάριος απλώς… παραπονέθηκε για όλα αυτά κατ’ ιδίαν στον Αμερικανό πρόεδρο.
Σε μια πολιτική εκδήλωση στη Στουτγάρδη, απαντώντας σε ερώτηση επί του θέματος, η κ. Μέρκελ είπε χαρακτηριστικά πως «μετά την αποκάλυψη των υποκλοπών από τον Σνόουντεν διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν ακόμη ορισμένες ειδικές συμφωνίες με τους συμμάχους του Β’ ΠΠ, με βάση τις οποίες δεν παρέχεται πλήρης ανεξαρτησία στις μυστικές μας υπηρεσίες. Ξεκινήσαμε όμως “προφορικές” συζητήσεις για να αποκατασταθεί πλήρως η εθνική μας κυριαρχία».
Σύμφωνα τώρα με πολλούς Γερμανούς, μεταξύ των οποίων ο γνωστός ιστορικός Γιόζεφ Φόσεποτ (Josef Foschepoth), οι οποίοι έχουν αναλύσει διεξοδικά το θέμα, οι Αμερικανοί μπορούν ακόμη και σήμερα να υποκλέπτουν νόμιμα όλες τις τηλεφωνικές συνομιλίες της χώρας, γεγονός που δεν συνηγορεί στο ότι η Γερμανία είναι εθνικά ανεξάρτητη. Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πως η εθνική ανεξαρτησία της Γερμανίας είναι περιορισμένη σε μεγάλο βαθμό, κάτι που σίγουρα γνωρίζει ο εκάστοτε καγκελάριος της χώρας (το τελευταίο προφανώς παραπέμπει στην αποκαλούμενη Κάντσλερακτε).
Ο Ομπάμα είχε υποσχεθεί ότι σύντομα θα διόρθωνε την κατάσταση. «Αλλά έκτοτε η Γερμανία περιμένει μάταια», έγραφε το Spiegel. Οι Γερμανοί συνειδητοποιούν ότι η Συμφωνία Μη Παρακολούθησης που ανακοίνωσε η NSA δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα. Το περιβάλλον της Μέρκελ είχε ήδη συνειδητοποιήσει από τον Νοέμβριο ότι Συμφωνία Μη Παρακολούθησης δεν πρόκειται να υπάρξει, έγραφε το Βήματον Ιανουάριο του 2014. Παρ’ όλα αυτά, η καγκελάριος σε συνέντευξή της εξέφρασε την επιθυμία να συνεχιστεί η στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ. Η κυρία Μέρκελ σημείωσε ότι δεν επιθυμεί να σκέφτεται διαρκώς εάν το πρόσωπο με το οποίο συνομιλεί εργάζεται για κάποιον άλλον. «Αυτό δεν λέγεται σχέση εμπιστοσύνης. Έχουμε προφανώς διαφορετικές απόψεις και πρέπει να συζητήσουμε μεταξύ μας. Συνεργαζόμαστε πολύ στενά με τους Αμερικανούς και ελπίζω ότι θα συνεχίσουμε», τόνισε, και διευκρίνισε ότι δεν συμφωνεί με τις εισηγήσεις περί αξιοποίησης των διαπραγματεύσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις ΗΠΑ για τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου προκειμένου να ασκηθεί πίεση προς την Ουάσιγκτον.(12)
«Όπως βλέπουμε στην περίπτωση του κ. Σνόουντεν, η Γερμανία είναι ένα θυγατρικό κράτος των ΗΠΑ, και συνεπώς κάθε άλλη δήλωση της Μέρκελ είναι μία ευφάνταστη ιστορία», σχολίασε ο Εβγκένι Φιοντόροβ, βουλευτής της Δούμας, στενός φίλος του Βλαντίμιρ Πούτιν και ένας από τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς στη Ρωσία, σε συνέντευξη που κατεγράφη την 21η Αυγούστου του 2013.
Απαντώντας σε ερώτηση αν θα τιμωρηθεί από τις ΗΠΑ η Γερμανία επειδή απορρίπτει συνεργασία στον τομέα της ανταλλαγής πληροφοριών με τις ΗΠΑ και τα κράτη της ΕΕ, ο Φιοντόροβ απάντησε: «Ω, ελάτε τώρα… όλα αυτά είναι ψέματα. Οι μυστικές υπηρεσίες της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, ανέκαθεν διοικούνταν απευθείας από τις ΗΠΑ. Αυτό το γνωρίζουμε από πολλές πηγές. Οι στρατηγοί του Γερμανικού Στρατού και των Μυστικών Υπηρεσιών, γελάνε με αυτήν τη δήλωση της Μέρκελ. Η Άγκελα (Μέρκελ) κάνει τις πατριωτικές δηλώσεις της λόγω των επερχόμενων ομοσπονδιακών εκλογών, επειδή αυτό αναμένει ο γερμανικός λαός από αυτήν. Αλλά, ο γερμανικός λαός μπορεί να απαιτεί οτιδήποτε επιθυμεί. Δεν θα αλλάξει το γεγονός ότι οι Γερμανικές Μυστικές Υπηρεσίες και ο Στρατός είναι μόνον θυγατρικές της CIA και του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ και τίποτα περισσότερο. Αυτός είναι ο λόγος που οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες και ο στρατός “πυροβολούν” τη Μέρκελ και τις δηλώσεις της, δεδομένου ότι οι θέσεις τους και η σταδιοδρομία τους δεν εξαρτάται από αυτήν (τη Μέρκελ), αλλά από τις ΗΠΑ. Οι Γερμανοί στρατηγοί και τα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών επιλέγονται προσεκτικά και είναι ελεγχόμενοι, και η θέση τους εξαρτάται από τους Αμερικανούς και όχι από την καγκελάριο ούτε από τη γερμανική κυβέρνηση. Η Γερμανία είναι άλλη μία αποικία των ΗΠΑ, όπως επίσης πολλές άλλες χώρες. Οι ΗΠΑ κατέλαβαν τη Γερμανία το 1945 και στάθμευσαν τα στρατεύματά τους σε πολλές στρατιωτικές βάσεις, και βλέπουμε σήμερα τις ίδιες στρατιωτικές βάσεις και τα ίδια αμερικανικά στρατεύματα στη Γερμανία, και συνεπώς δεν έχει σημασία που αυτές οι βάσεις μετονομάστηκαν “βάσεις του NATO” ή απλώς στρατιωτικές (αμερικανικές) βάσεις. Σοβαρά, θεωρείτε ότι αυτό έχει αλλάξει ακόμη και στο παραμικρό όσον αφορά την αμερικανική κατοχή της Γερμανίας; Αυτό είναι απλά γελοίο! Οι άνθρωποι που το πιστεύουν είναι τόσο αφελείς!».(13)
Αμερικανικά στρατεύματα στη Γερμανία
Πράγματι, αν και οι Σοβιετικοί ηγέτες απέσυραν τα στρατεύματά τους από την Ανατολική Γερμανία όταν έγινε η ένωση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας με τη Δυτική Ομοσπονδία της Γερμανίας, οι Αμερικανοί δεν έκαναν το ίδιο. ΣτηΔυτική Γερμανία εξακολουθούν να σταθμεύουν χιλιάδες αμερικανικά στρατεύματα, µε ό,τι αυτό σηµαίνει, δηλαδή την κανονική συνέχιση της στρατιωτικής κατοχής της χώρας και μάλιστα µε τη χρηματική επιβάρυνση των ίδιων των Γερµανών! Ο εμπειρογνώμονας ασφάλειας του Ιδρύματος του Βερολίνου για την Επιστήμη και την Πολιτική Όλιβερ Τραίνερτ (Oliver Thränert) θεωρεί ότι, αν και ο αριθμός αμερικανικών στρατευμάτων στη Γερμανία θα μειωθεί, δεν θα πρέπει να ελπίζει κάποιος για την πλήρη απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη Γερμανία στο κοντινό μέλλον. Ιδίως μια στρατιωτική βάση στο Ραμστάιν θα διατηρηθεί, δεδομένου ότι η βάση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη δομή εντολής των αμερικανικών στρατευμάτων. Το Ραμστάιν είναι αεροπορική βάση και έδρα της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας στην Ευρώπη.(14)
Δύο ακόμα πολύ γνωστά άτομα, ο Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκι, πρώην σύμβουλος Ασφαλείας του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Τζίμυ Κάρτερ, και ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν έχουν επιβεβαιώσει ότι η Γερμανία είναι μια χώρα υποτελής και ελεγχόμενη. Ο Ρώσος πρόεδρος σε συνέντευξή του σε γερμανικό περιοδικό το 2012 μεταξύ άλλων είχε πει:
«Η Γερμανία είναι υπό κατοχή, εξουσιαζόμενη από ξένο κράτος. Τον έλεγχο τον έχουν οι Αμερικανοί. Η γερμανική πολιτική ελίτ δεν είναι ελεύθερη. Το αποτέλεσμα: Το Βερολίνο δεν μπορεί να δράσει κατά τρόπο που πραγματικά θα ήταν προς όφελος της χώρας σε αυτή την περίπτωση.»
Πράγματι, αν και οι Σοβιετικοί ηγέτες απέσυραν τα στρατεύματά τους από την Ανατολική Γερμανία όταν έγινε η ένωση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας με τη Δυτική Ομοσπονδία της Γερμανίας, οι Αμερικανοί δεν έκαναν το ίδιο. ΣτηΔυτική Γερμανία εξακολουθούν να σταθμεύουν χιλιάδες αμερικανικά στρατεύματα, µε ό,τι αυτό σηµαίνει, δηλαδή την κανονική συνέχιση της στρατιωτικής κατοχής της χώρας και μάλιστα µε τη χρηματική επιβάρυνση των ίδιων των Γερµανών! Ο εμπειρογνώμονας ασφάλειας του Ιδρύματος του Βερολίνου για την Επιστήμη και την Πολιτική Όλιβερ Τραίνερτ (Oliver Thränert) θεωρεί ότι, αν και ο αριθμός αμερικανικών στρατευμάτων στη Γερμανία θα μειωθεί, δεν θα πρέπει να ελπίζει κάποιος για την πλήρη απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη Γερμανία στο κοντινό μέλλον. Ιδίως μια στρατιωτική βάση στο Ραμστάιν θα διατηρηθεί, δεδομένου ότι η βάση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη δομή εντολής των αμερικανικών στρατευμάτων. Το Ραμστάιν είναι αεροπορική βάση και έδρα της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας στην Ευρώπη.(14)
Δύο ακόμα πολύ γνωστά άτομα, ο Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκι, πρώην σύμβουλος Ασφαλείας του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Τζίμυ Κάρτερ, και ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν έχουν επιβεβαιώσει ότι η Γερμανία είναι μια χώρα υποτελής και ελεγχόμενη. Ο Ρώσος πρόεδρος σε συνέντευξή του σε γερμανικό περιοδικό το 2012 μεταξύ άλλων είχε πει:
«Η Γερμανία είναι υπό κατοχή, εξουσιαζόμενη από ξένο κράτος. Τον έλεγχο τον έχουν οι Αμερικανοί. Η γερμανική πολιτική ελίτ δεν είναι ελεύθερη. Το αποτέλεσμα: Το Βερολίνο δεν μπορεί να δράσει κατά τρόπο που πραγματικά θα ήταν προς όφελος της χώρας σε αυτή την περίπτωση.»
Η Γερμανία κυβερνάται προς το παρόν ενάντια στα συμφέροντά της. Εμείς, οι Ρώσοι, μπορούμε να βοηθήσουμε τους Γερμανούς όπως καλύτερα καταλαβαίνουμε την κατάσταση στο Βερολίνο, και να δουλέψουμε για να διασφαλίσουμε ότι παρέχουμε, για παράδειγμα, γερμανορωσικά δίκτυα σε διάφορα επίπεδα. Μπορούμε να δουλέψουμε με διαφορετικές ομάδες στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία, εμβαθύνοντας τις πολιτισμικές μας σχέσεις. Πιστεύω ακράδαντα ότι θα υπάρξει μια Γερμανία η οποία θα είναι ελεύθερη, δυνατή κι αυτοπροσδιοριζόμενη χώρα στην Ευρώπη και θα μπορεί να παίξει έναν σημαντικό ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Ο υφιστάμενος ρόλος του υποτελούς των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον δεν μπορεί να είναι το πεπρωμένο της Γερμανίας».(15)
Από την άλλη πλευρά, ο Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκι στο βιβλίο του Η μεγάλη σκακιέρα πιστοποιεί ότι οι Γερμανοί «είχαν την τιμή να είναι φόρου υποτελείς των Ηνωμένων Πολιτειών». Όταν μια φορά στη Βιέννη επανέλαβε αυτή τη θέση και σε σχέση με την Αυστρία, ο υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας απλώς τον κατεύνασε ήπια: «Μα, κύριε Μπρεζίνσκι, είμαστε συνεργάτες», του είπε. Οπότε ο Μπρεζίνσκι του απάντησε: «Καλά, τότε είστε απλώς ένας φόρου υποτελής συνεργάτης».(16)
Επίλογος
Από την άλλη πλευρά, ο Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκι στο βιβλίο του Η μεγάλη σκακιέρα πιστοποιεί ότι οι Γερμανοί «είχαν την τιμή να είναι φόρου υποτελείς των Ηνωμένων Πολιτειών». Όταν μια φορά στη Βιέννη επανέλαβε αυτή τη θέση και σε σχέση με την Αυστρία, ο υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας απλώς τον κατεύνασε ήπια: «Μα, κύριε Μπρεζίνσκι, είμαστε συνεργάτες», του είπε. Οπότε ο Μπρεζίνσκι του απάντησε: «Καλά, τότε είστε απλώς ένας φόρου υποτελής συνεργάτης».(16)
Επίλογος
Ο ηγεμόνας της Ευρώπης, λοιπόν, αποδεικνύεται γίγαντας με πήλινα πόδια. Όλοι οι ηγέτες της Ευρώπης το γνωρίζουν αλλά κανείς δεν τολμά να το πει. Όπως στο γνωστό παραμύθι του Άντερσεν Τα ρούχα του βασιλιά, όπου τα ρούχα απλώς δεν υπάρχουν, ο ηγεμόνας είναι γυμνός. Όμως, ως υποτελής, η Γερμανία έχει αναλάβει να εξυπηρετήσει τα σχέδια του κατόχου της, ο οποίος επιβάλλει τη στάση των υπολοίπων προς τη Γερμανία. Στόχος να γίνει όλη η ΕΕ ό,τι και η Γερμανία.
Υπάρχουν κάποιοι που αναρωτιούνται αν η Γερμανία είναι κράτος, τράπεζα ή Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης (ΕΠΕ), και οι Γερμανοί εργαζόμενοι, κάτοχοι ενός εταιρικού δελτίου αντί ταυτότητας. Πρόκειται μάλλον για μπέρδεμα που προκαλείται από το όνομα του χρηματοπιστωτικού πρακτορείου Bundesrepublik Deutschland Finanzagentur GmbH (Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας Χρηματοπιστωτικό Πρακτορείο ΕΠΕ), του οποίου μέτοχοι είναι το κράτος της Γερμανίας. Όμως δεν πέφτουν πολύ έξω, αφού η Γερμανία λειτουργεί και αντιμετωπίζει τις χώρες σαν ανώνυμες εταιρείες και τις κυβερνήσεις σαν τους διαχειριστές μιας εταιρείας. Τα πάντα γυρίζουν γύρω από τους κανόνες της αγοράς και την ελευθερία του εμπορίου, τις εξαγωγές, την ανταγωνιστικότητα, τις τράπεζες, τα κέρδη, τα ελλείμματα, τα δάνεια, τα χρέη…
Υπάρχουν κάποιοι που αναρωτιούνται αν η Γερμανία είναι κράτος, τράπεζα ή Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης (ΕΠΕ), και οι Γερμανοί εργαζόμενοι, κάτοχοι ενός εταιρικού δελτίου αντί ταυτότητας. Πρόκειται μάλλον για μπέρδεμα που προκαλείται από το όνομα του χρηματοπιστωτικού πρακτορείου Bundesrepublik Deutschland Finanzagentur GmbH (Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας Χρηματοπιστωτικό Πρακτορείο ΕΠΕ), του οποίου μέτοχοι είναι το κράτος της Γερμανίας. Όμως δεν πέφτουν πολύ έξω, αφού η Γερμανία λειτουργεί και αντιμετωπίζει τις χώρες σαν ανώνυμες εταιρείες και τις κυβερνήσεις σαν τους διαχειριστές μιας εταιρείας. Τα πάντα γυρίζουν γύρω από τους κανόνες της αγοράς και την ελευθερία του εμπορίου, τις εξαγωγές, την ανταγωνιστικότητα, τις τράπεζες, τα κέρδη, τα ελλείμματα, τα δάνεια, τα χρέη…
Και στην πραγματικότητα, αυτό είναι το στοίχημα για τους λαούς, αν θα συνεχίσουν να έχουν πατρίδα ή θα ζουν σε χώρους δέσμιους του αυτού οικονομικού συστήματος και θα γίνουν αναλώσιμο φθηνό εργατικό δυναμικό των πολυεθνικών. Σύμμαχος των λαών που θέλουν να έχουν πατρίδα και να ορίζουν την τύχη τους είναι το γεγονός ότι η Γερμανία είναι πολύ κακή για ηγεμόνας και δείχνει να μην έχει διδαχτεί τίποτα από τους δύο παγκόσμιους πολέμους που έχασε. Οπωσδήποτε, όσα αναφέραμε δεν σημαίνουν ότι η Γερμανία δεν έχει τους καθαρά δικούς της στόχους που επιδιώκει να πετύχει, όμως για αυτό και το τι γίνεται σήμερα απαιτείται ένα καινούργιο άρθρο.
Υ.Γ Οπωσδήποτε, όσα αναφέραμε δεν σημαίνουν ότι η Γερμανία δεν έχει τους καθαρά δικούς της στόχους, τους οποίους και επιδιώκει να πετύχει. Όμως γι’ αυτό και για το τι γίνεται σήμερα απατείται ένα καινούργιο άρθρο.
Υποσημειώσεις
1. http://www.bundesfinanzministerium.de/Content/DE/Reden/2011/2011-11-18-european-banking-congress.html?view=renderPrint
1. Καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ, Άρθρον 53: 1) Το Συμβούλιον Ασφαλείας θα χρησιμοποίει, όπου θεωρηθεί τούτο επιβεβλημένον, τας τοπικάς συμφωνίας ή οργανώσεις διά την εφαρμογήν μέτρων εξαναγκασμού λαμβανομένων υπό την εξουσίαν του. Ουδεμία όμως ενέργεια εξαναγκαστική θα λαμβάνεται δυνάμει τοπικών συμφωνιών ή υπό τοπικών οργανώσεων άνευ της εξουσιοδοτήσεως του Συμβουλίου Ασφαλείας, εξαιρέσει των μέτρων εναντίον παντός εχθρικού Κράτους, ως τούτο καθορίζεται εν τη παραγράφω 2 του παρόντος άρθρου, των προβλεπομένων εις εφαρμογήν του άρθρου 107 ή εις τοπικάς συμφωνίας στρεφομένων κατά της επαναλήψεως επιθετικής πολιτικής από μέρους παντός τοιούτου Κράτους, έως ου ο Οργανισμός δυνηθεί, τη αιτήσει των ενδιαφερομένων Κυβερνήσεων, να αναλάβει την ευθύνην του να παρεμποδίσει νέαν επίθεσιν εκ μέρους τοιούτου τινός Κράτους. 2) Ο όρος «εχθρικόν Κράτος», ως χρησιμοποιείται εις την 1ην παράγραφον του παρόντος άρθρου, εφαρμόζεται εις παν Κράτος, όπερ κατά τη διάρκειαν του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου υπήρξεν εχθρικόν προς οιονδήποτε των Κρατών, άτινα υπογράφουν τον παρόντα Χάρτην. Άρθρο 107: Καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δε θίγει ή εμποδίζει ενέργεια εναντίον κράτους που κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου υπήρξε εχθρός ενός από όσους υπογράφουν αυτόν το Χάρτη, εφόσον την ενέργεια αυτή την έχουν αναλάβει ή την έχουν επιτρέψει, ως συνέπεια αυτού του πολέμου, οι κυβερνήσεις που έχουν την ευθύνη για την ενέργεια αυτή.
2. Κώστας Τζάνος, Δρ Μηχανικός, για το Φόρουμ Έλληνες Καθηγητές Πανεπιστημίου και Διδάκτορες.
3. Αναμνήσεις, Χανς Ντίτριχ Γκένσερ, Εκδόσεις Λαβύρινθος, 1998.
4. (https://ejustice.europa.eu/content_member_state_law-6-de-maximizeMS-el.do?member=1)
5. el.wikipedia.org
6. Die deutsche Karte – Das verdeckte Spiel der geheimen Dienste. Ein Amtschef des MAD berichtet, Graz, Ares-Verlag, 2007.
7. «Eine Fälschung, die keine ist. Geheimsache “Kanzlerakte”. Wem dienen Sie, Frau Merkel?», και μεταφρασμένο από τον Εμμανουήλ Σαρίδη υπό τον τίτλο «Ο απόρρητος«Φάκελος Καγκελάριος«», http://www.berlin-athen.eu/.
8. Στο ίδιο.
9. Egon Bahr, «Lebenslüge der Bundesrepublik», 16.10.2011, στο:
http://jungefreiheit.de/wissen/geschichte/2011/lebensluege-der-bundesrepublik/
10. «Πού βρίσκεται ο γερμανικός χρυσός;», Monika Lohmüller / Κώστας Συμεωνίδης, υπεύθ. σύνταξης Άρης Καλτιριμτζής, dw.de, 25.10.2012.
11. «Doppelspion stiehlt Liste mit 3.500 Agentennamen», Die Welt, 13.1.2015.
12. «Μέρκελ: Ελπίζουμε ότι η ζημιά στις σχέσεις μας με τις ΗΠΑ μπορεί να επανορθωθεί», Έθνος, 6.2.2015.
13. «ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Ρώσος βουλευτής της Δούμας… αποκαλύπτει ότι η Γερμανία είναι άλλη μία αποικία των ΗΠΑ…!, altermedia hellas, 30.8.2013.
14. «Can Germany turn its back on USA? No, it can’t», Igor Bukker, Pravda.ru,25.8.2014.
15. Zuerst, German news magazine, 10/2012, σ. 19.
16. «Eine Fälschung, die keine ist. Geheimsache Kanzlerakte: Wem dienen Sie, Frau Merkel?», europnews.org, μεταφρασμένο από τον Εμμανουήλ Σαρίδη, http://www.berlin-athen.eu/.
Hellenic Nexus τεύχος 94
Άννα Μπαλλή
Μάρτιος 2015
https://seisaxthia.wordpress.com/
Ν : Συνεπώς σε ποιόν έχουμε υπογράψει μνημόνια και κατά πόσον αυτό το γεγονός καθίσταται νόμιμο ;;; Σε ποιόν δώσαμε παράταση ;;; Κάτω απο ποιά λογική η Γερμανία απαιτεί μνημόνια ;;; Το ότι εκείνη μπορεί να αντιμετωπίζει τα κυρίαρχα κράτη ως εταιρείες, είναι δικό της πρόβλημα και όχι των Ευρωπαϊκών κρατών. Άρα ;;;
Στο πρώτο μνημόνιο ακούγαμε από τα μέσα παραπληροφόρησης πως η Μέρκελ ήταν αυτή που επέβαλε το ΔΝΤ (!) στην περίπτωση της Ελλάδας χρησιμοποιώντας την ως πειραματόζωο και για να επιβάλει την ηγεμονία της..... Ο ΓΑΠ όμως που γνώριζε έκανε μυστικές συμφωνίες πριν "εξαφανιστούν" τα λεφτά που υπήρχαν (!!!) Τότε την κατηγορήσαμε πως άνοιξε ακόμα μία φορά τον δρόμο διείσδυσης της Αμερικανικής κυριαρχίας στην γηραιά ήπειρο και το αν φροντίζει για τα δικά της συμφέροντα λογικό είναι και αν τίθεται θέμα ανεξαρτοποίησής της θα ήταν συμφέρον για όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς αλλά υπό όρους και θα έπρεπε επίσης να την στηρίζουμε που διπλωματικά έστω αντιτίθεται στην υπογραφή της Υπερατλαντικής συμμαχίας .... Εμείς πάντως ασχολούμαστε με τις σκιές που μας δείχνουν και μας τραβούν την προσοχή, ενώ η συμπεριφορά μας θα έπρεπε να ήταν εντελώς διαφορετική.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου