ΑΓΑΛΜΑ

Μορφή που πέτρωσες και ζεις σ’ αυτή την πέτρα,

και των αιώνων δεν σε πτόησαν τα μέτρα,

ποιό χέρι σ’ έκλεισε, ποιά τεχνική σπουδαία,

μέσα στο μάρμαρο αθάνατη ιδέα.

Πώς ημερεύει η ψυχή που σ’ αγναντεύει,

την ομορφιά στον κόσμο ετούτο σαν γυρεύει,

και πώς αγάλλεται κι όλο ψηλά ανεβαίνει, 

όταν η αύρα σου απαλά την συνεπαίρνει.

Η σκέψη χάνεται και δένεται μαζί σου,

μύστης κι ακόλουθος της πάναγνης μορφής σου,

κι ακροβατεί στα ίχνη ολόλαμπρης πορείας,

πρόσκληση θεία ξεχασμένης ιστορίας.

19/3/2015

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΟΣΟΣ

(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ)

Πηγή : Basilis Drosos