Διά τον Μέγιστον των Ελλήνων Αλέξανδρον, όλοι οι Έλληνες, αλλά και ολόκληρη η ανθρωπότης γνωρίζει. Έχει ακούσει ή έχει διαβάσει πολλά διά την ζωήν του, την μεγαλοσύνην του χαρακτήρος του, το μεγαλόπνοον σχέδιόν του, την στρατηγικήν του δεινότητα και την ανδρείαν του, την αποτελεσματικότητα και το εκπολιτιστικόν του έργον. Ίσως όμως πολλοί να μην γνωρίζουν αρκετά διά μίαν άλλην όψιν της προσωπικότητος του φαινομένου Αλέξανδρος. Την όψιν της υπερβολικής αντοχής του στους πόνους και στις κακουχίες και της ατσάλινης θελήσεώς του, με την οποίαν σε ελάχιστον χρονικόν διάστημα κατόρθωνε να επαναφέρει το πληγωμένον και ταλαιπωρημένον σώμα του σε υγιή και άλκιμον κατάστασιν.
Η ενασχόλησις του Αλεξάνδρου, από νεαρής ακόμη ηλικίας, με τα πολεμικά έργα, δεν ήταν μία εύκολη δι’ αυτόν υπόθεσις. Φύσει δραστήριος, υπερβολικά γενναίος και με ορμητικόν χαρακτήρα, ποτέ δεν έμεινε στα μετόπισθεν, δίδοντας διαταγές στους στρατηγούς του και παρακολουθώντας τις μάχες ως επιτελικός παρατηρητής.
Σε κάθε πολεμικήν σύγκρουσιν ήταν πάντα στην πρώτην γραμμήν και μάλιστα ευρισκόμενος πάντα στο πλέον κρίσιμον και επικίνδυνον σημείον του πεδίου της μάχης, οδηγώντας με το παράδειγμά του τους στρατιώτες του στο ανώτατον όριον της ανθρώπινης ανδρείας και κερδίζοντας έτσι συνεχόμενες και μεγάλες νίκες.
Η συμπεριφορά του όμως αυτή δεν ήταν καθόλου ανώδυνος. Τα τραύματα, τα οποία έλαβε ως έπαθλα του γενναίου και μαχητικού χαρακτήρος του και πολλά ήταν, αλλά και ορισμένα από αυτά ιδιαίτερα σοβαρά σε βαθμόν τέτοιον, ώστε να απορεί κανείς σήμερα, πώς μετά από τέτοιου είδους τραυματισμούς, ο Αλέξανδρος σε μικρόν χρονικόν διάστημα ήταν πάλι υγιής, μάχιμος και έτοιμος να αναλάβει μεγαλύτερους κινδύνους.
Ο τρόπος με τον οποίον αντιμετώπιζε τις ταλαιπωρίες και τις πληγές από την μάχην, εφάνη άλλωστε από πολύ νωρίς, όταν, ενώ ήταν πολύ νέος ακόμη, ο πατέρας του, ο Φίλιππος, επέστρεψεν από μίαν μάχην με τους Τριβαλλούς, πληγωμένος στον μηρόν από λόγχην και αφού διέφυγε τον κίνδυνο παρεπονείτο στους στρατηγούς του ότι θα τον έβλεπαν να κουτσαίνει. Τότε ο Αλέξανδρος, ομιλώντας την γλώσσαν της δικής του ηρωϊκής αντιλήψεως των πραγμάτων, είπε στον πατέραν του να έχει θάρρος και να μην λυπάται που θα κουτσαίνει, αλλά να προχωράει χαρούμενος, διότι σε κάθε βήμα του θα ενθυμείται την ανδρείαν του!
Αυτή η αντίληψι διά την ευγένειαν, η οποία πηγάζει μέσα από τους πόνους, στους οποίους υποβάλλεται κάποιος διά να πράξει μεγάλα έργα, ήταν κυρίαρχον στοιχείον της διανοίας του Αλεξάνδρου και την έκανε πάντα πράξιν στην ζωήν του, αψηφώντας και μη κρύβοντας τις πολλές πληγές, τις οποίες έλαβεν το σώμα του, αλλά φέροντάς τες με υπερηφάνειαν σαν απτές αποδείξεις ανδραγαθιών και αρετής!
Ας παρακολουθήσουμεν όμως πώς εξιστορούν οι βιογράφοι του, Πλούταρχος και Αρριανός, ορισμένους από τους πολλούς τραυματισμούς, τους οποίους υπέστη ο Αλέξανδρος στους πολεμικούς του αγώνες, και με πόσον θάρρος και δύναμιν θελήσεως τους αντιμετώπισεν. Διότι, όπως οι ίδιοι μας πληροφορούν δεν υπήρχεν μέρος του σώματός του, από την κεφαλήν μέχρι τα πόδια, που να μην είχε δεχθεί τα πλήγματα των εχθρών του:
Ήδη από ενωρίς, στην εκστρατείαν εναντίον των Ιλλυριών, εκτυπήθη με πέτρα σφενδόνης στο κεφάλι και με ρόπαλον στον λαιμόν. Στην μάχην του Γρανικού, το κράνος του εσχίσθη από πλήγμα βαρβαρικής σπάθης και επληγώθη στο τριχωτόν της κεφαλής του.
Στην πολιορκίαν της Γάζας, βλήμα καταπέλτη του διαπέρασε την ασπίδα και τον θώρακα χτυπώντας τον στον ώμο με τόσην σφοδρότηταν, ώστε ο ώμος εβγήκε από την θέσιν του και ο ίδιος, στριφογυρίζοντας από τον πόνο, έπεσεν από το άλογόν του.
Στην έφοδον κατά του Δαρείου στην μάχην της Ισσού επληγώθη με ξίφος στον μηρόν από τον ίδιον το Δαρείον, με τον οποίον συνεπλάκησαν, πριν εκείνος τραπεί σε φυγήν, όπως εξιστορεί ο Χάρης και ο Πλούταρχος. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος ανεφέρθη στο θέμα αυτό σε επιστολήν του προς τον Αντίπατρο, χωρίς να δίδει στην πληγήν του μεγάλην σημασίαν.
Στα Μαράκανδα, στην χώραν των Σογδιανών, ετραυματίσθη βαρέως, αφού το οστόν της κερκίδος της κνήμης του έσπασεν από βολήν μεγάλου βέλους και το ένα άκρον της σπασμένης κερκίδος εβγήκεν έξω από την σάρκαν του. Ο τραυματισμός αυτός αποτελεί συντριπτικόν κάταγμα με σχίσιμον των ιστών των περιβαλλόντων μυών, το οποίον, με την σημερινήν πρόοδον της επιστήμης, καθιστά τον τραυματίαν ανήμπορον από κάθε σοβαρη δραστηριότητα διά μεγάλον χρονικόν διάστημα. Όμως ο Αλέξανδρος, μετά τον ελάχιστον χρόνον της ιάσεως, ετίθετο πάλι επικεφαλής του στρατού του, οδηγώντας τον σε νέες μάχες.
Στην χώραν των Ασπασίων επληγώθη από τόξευμα στον ώμον, ενώ στην χώραν των Γανδρίδων, επληγώθη στο πόδι. Στην Υρκανία τον εκτύπησαν με πέτρα στον τράχηλον και δι’ αρκετές ημέρες τα μάτια του είχαν μαυρίσει ολόγυρα, κινδυνεύοντας να χάσει το φώς του. Στους Ασσακινούς με βέλος ινδικό ετραυματίσθη στον αστράγαλον και στους εταίρους του, οι οποίοι έσπευσαν να τον περιποιηθούν, είπε χαμογελώντας να μην ανησυχούν, διότι «αίμα είναι αυτό το οποίον βλέπουν και όχι θεϊκός ιχώρ».
Στους Μαλλούς, ορμώντας μόνος του εναντίον των εχθρών του, και αποκομμένος από τους άνδρες του, τοξεύτηκε από Ινδό και η σιδερένια αιχμή του βέλους διεπέρασε το θώρακα και εκαρφώθη στα πλευρά του στην περιοχήν του μαστού, τραυματίζοντάς τον σοβαρά. Με το βέλος καρφωμένο στα πλευρά του συνέχισε να πολεμά και να αντιμετωπίζει τα δόρατα και τα ξίφη πολλών εχθρών, σκοτώνοντας αρκετούς, μέχρις ότου τρείς εταίροι του, ο Πευκέστας, ο Λεονάτος και ο Λιμναίος κατάφεραν να βρεθούν κοντά του διά να τον βοηθήσουν. Στον αγώνα αυτόν ετραυματίσθη ο Πευκέστας και εσκοτώθη ο Λιναίος, ενώ ο Αλέξανδρος δέχτηκε και άλλο χτύπημα με ρόπαλο βαρβάρου στον τράχηλο. Παρά τα χτυπήματα, κατάφερε να σταθεί όρθιος και να σκοτώσει τον βάρβαρο. Όταν τελικά οι Μακεδόνες κατόρθωσαν να τον πλησιάσουν, τον ετράβηξαν σχεδόν λιπόθυμον και τον μετέφεραν στην σκηνήν του. Με μεγάλην δυσκολίαν έκοψαν το ξύλινον στέλεχος του βέλους με πριόνι και του έβγαλαν το θώρακα. Η εξαγωγή της αιχμής ήταν πολύ επώδυνη και παρ’ ολίγο να τον στείλει στον θάνατο, διότι το τραύμα ήταν μεγάλο με πλάτος τρία δάκτυλα και μήκος τέσσερα και η αιχμή είχε σφηνωθεί σε ένα από τα οστά.
Παρ’ όλα αυτά ο Αλέξανδρος, μετά από μερικές ημέρες, μαθαίνοντας την ανησυχία των στρατιωτών του, εβγήκε να τους καθησυχάσει και αφού εθυσίασε στους θεούς, ετοιμάστηκε να συνεχίσει την αποστολήν του!
Αυτή είναι περιληπτικά η αναφορά των σημαντικότερων τραυματισμών του Μεγίστου των Ελλήνων Αλεξάνδρου, ο οποίος κυριολεκτικά με τον ιδρώτα και το αίμα του επότισεν όσες χώρες δέχτηκαν το εκπολιτιστικό του έργον. Ένα έργον το οποίον μόνον από μίαν ανώτερη οντότητα θα ήταν δυνατόν να γίνει κατορθωτόν!
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΟΣΟΣ
(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου