Πόσα δεν λέει τραγουδώντας η βροχή,
όταν στην γη χτυπούν μονότονα οι στάλες,
σ’ όποιον ξεφύγει από τις έγνοιες του τις άλλες
Λέει για το κλάμα τ’ ουρανού που συμπονά
την γη, σαν καίγεται ξερή και διψασμένη,
κι αυτό το κλάμα με λαχτάρα περιμένει,
φύτρο να βγάλει κάθε σπόρος της ξανά.
Για την ελπίδα τραγουδάει, που γεννά
μεγάλα όνειρα στην σκέψη των ανθρώπων,
για το περίσσευμα των μάταιων των κόπων,
και την ζωή που σαν τον χείμαρρο περνά.
Λέει για το γέλιο των παιδιών και την χαρά,
και για την θλίψη μεσ’ στου ανήμπορου το βλέμμα,
λέει για τον κόσμο που βουτήχθηκε στο ψέμα,
και δρόμο ψάχνει για να βγεί απ’ τη συμφορά.
Ψάλλει του Έρωτα τη λαμπερή ομορφιά
και τις σαΐτες του που τις καρδιές ματώνουν,
πώς τα φτερά του οδηγούν κι απογειώνουν
ψυχές που δέχθηκαν την άγια του φωτιά.
Κι ύστερα λέει για τη μοίρα την σκληρή
και για τη λύτρωση που ο θάνατος την φέρνει,
σαν τα κορμιά θερίζει και τον πόνο παίρνει
κάθε ψυχής την λευτεριά που καρτερεί.
Τέτοιο παράξενο τραγούδι μυστικά
θα τραγουδάει η βροχή σ’ όποιους ακούνε
των διαμαντιών της τον χορό, και της ζητούνε
τ’ άρρητα λόγια της να πει τα μαγικά!
16 / 10 /2013
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΟΣΟΣ
(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου