ΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΚΑΙ ΠΩΣ ΓΙΝΑΜΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!

Κωστας Μπαρλας

Μὲ μιὰ φέτα ψωμὶ ἀλειμμένη ζάχαρη ξεκινοῦσε τὸ παιχνίδι μας...
Πίεζε ἡ Μάννα νὰ τὸ φᾶμε... κι ἐμεῖς γκρινιάζαμε... ὑπῆρχαν καὶ οἱ σοκολάτες...
Ὅταν ἀργότερα μεγαλώσαμε καὶ εἴχαμε τὴν δυνατότητα πήραμε πολλὲς σοκολάτες...
Ὅμως... γιατί ἔχω αὐτή τήν νοστιμιά ψωμἲοῦ καί ζάχαρης ἄκομα στό στόμα μου; δὲν μπορῶ νὰ τὸ ἐξηγήσῳ...
Καὶ ἔτσι ξεκινοῦσε τὸ παιχνίδι μας ... θυμᾶμαι τὸν τόπο συναντήσεως...
Κάτι παλαιὰ πέτρινα νταμάρια 3-4 χιλιόμετρα μακριά... θυμᾶμαι καὶ τὴν ὥρα συναντήσεως... μπορεῖ νὰ ἦταν τρεῖς... ἤ τέσσερις... ἤ καὶ πέντε... ἀλλὰ γιὰ ἕνα περίεργο λόγο μαζευόμασταν ὅλοι μαζύ... λὲς καὶ εἴχαμε ῥαντεβοῦ ἕνα πρᾶμα...

Κάποιος, ἀργότερα, ὅταν μεγάλωσα καὶ τὸ συζητήσαμε, μοῦ εἶχε πεῖ πὼς αὐτὸ εἶχε νὰ κάνῃ μὲ αὔρες, βάιπς, ἐνέργεια καὶ κάτι τέτοια ἀκαταλαβίστικα... ἐγὼ νομίζω πὼς ἁπλᾶ βρισκόμασταν γιατὶ ...ἔτσι...
Ἴσως μὲ ἕνα σφύριγμα, ἕνα νεῦμα μέσα ἀπ’ τὸ παράθυρο, μιὰ ἐσωτερική μας ἀνάγκη βρὲ παιδί μου... νὰ βρεθοῦμε ὅλοι μαζύ...
Τὸ τὶ ἐπακολουθοῦσε ἐκεῖ, ἀνάμεσα σὲ σκόνη, πέτρες, ἱδρῶτα καὶ αἵματα, μὲ μιὰ μπάλα ἀνάμεσα στὰ πόδια μα,ς δὲν περιγράφεται... χάος! Κάθε τζαρτζάρισμα καὶ μιὰ βρισιά... κάθε ντρίπλα καὶ μιὰ κοροϊδία ... κάθε φάουλ καὶ μιὰ μπουνιά... ξύλο καὶ τῶν γονέων ἔπεφτε... καὶ νὰ τὰ μάτια μπλέ... καὶ νὰ οἱ μύτες ἀνοιγμένες... καὶ νὰ μελανιὲς παντοῦ... κάτι σὰν μικρὸ Βιετνάμ!
Για δύο τρεῖς ὦρες ἤμασταν στὴν ἐμπόλεμη ζώνη... Γιὰ δύο τρεῖς ὦρες ἤμασταν ἐχθροί... Γιὰ δύο τρεῖς ὦρες ἤμασταν «οἱ ἀπὸ δῶ» κι «οἱ ἀπὸ κεῖ»....
Καὶ ἔνα περίεργο πρᾶγμα... μετὰ τὸ τέλος αὐτοῦ τοῦ ἀκήρυκτου πολεμικοῦ παιχνιδιοῦ ὅλοι μαζὺ ἀγκαλιασμένοι παίρναμε τὴν κατηφόρα... καὶ νά, «σέ κτύπησα πολύ ῥέ;...» καὶ νά, «δὲν τὸ ’θελα ῥὲ μαλάκα...» καὶ νά, «συγγνώμη ῥὲ κολλητέ...» καὶ ἄλλα τέτοια... καὶ οἱ ἀπαντήσεις σχεδὸν πάντα ἴδιες... « ‘ντάξει ῥέ... ἀφοῦ εἴμαστε φίλοι... ἀφοῦ ξέρεις σ’ ἀγαπάω... ἀλλὰ τὴν ἄλλη φορὰ θὰ σὲ σκίσω!... » ...
Καὶ ἔτσι ἀγκαλιασμένοι κατηφορίζοντας καταλήγαμε στὸ σπίτι κάποιου ποὺ ἔλειπαν οἱ γονεῖς του σὲ δουλειὲς γιὰ τὶς ... «πρῶτες βοήθειες» ...
Ὅμως... τὰ χρόνια πέρασαν...
Τὰ νταμάρια μεταμορφώθηκαν σὲ πολιτιστικοὺς χώρους ... μὲ μουσικὲς καὶ θέατρα..
Οἱ ἄνθρωποι μεταμορφώθηκαν κι αὐτοί... σὲ «πολιτισμένους» ...
Καὶ τὰ παιχνίδια τοὺς εἶναι πιὸ ...«πολιτισμένα»...
Μόνο... ποὺ τὰ παιχνίδια τοὺς μυρίζουν θάνατο...
Ἔχουν περίστροφα ἀντὶ μπάλες...Μαχαίρια καὶ σφαῖρες ἀντὶ γιὰ ἀγκαλιές...
Τώρα... στὰ παιχνίδια τους ὁ δυνατὸς σκοτώνει τὸν ἀδύνατο...
Καὶ δεν χρειάζεται ἰδιαίτερη πρόκληση... φτάνει μιὰ διαφορετικότητα...Μιὰ ἅλλη γνώμῃ...
Μιὰ ἅλλη ἰδέα...Ἕνα ἄλλο ὅραμα...Ἕνα ἄλλο χρῶμα...
Τώρα... οἱ Ἕλληνες δὲν ἀγκαλιάζονται ἀπὸ ἀγάπη...Τώρα τὸ ἀγκάλιασμά τους εἶναι θανατερό...
Τώρα οἱ Ἕλληνες δὲν ἔχουν Γειτονιές... Χωριά... Πολιτεῖες... Πατρίδα...
Τώρα οἱ Ἕλληνες ἔχουν χρωματιστὸ μικρόκοσμο...
Καὶ ἐκεῖ ... στὸν μικρόκοσμο τοὺς γεννιοῦνται ζοῦν καὶ πεθαίνουν ...μόνο ποὺ στοὺς μικροκόσμους δὲν βρίσκεις φίλους, Πατρῖδες, Ἤλιο, Πολιτισμό, Ἱστορία...
Καὶ τὰ ὀνόματά τους δὲν εἶναι Κώστας, Μαρία, Νῖκος, Ἑλένη, Τάκης, Βαρβάρα, Γιωργῆς, Νίκη, Θᾶνος, Κατερίνα, Παῦλος...
Τώρα τὰ ὀνόματά τους εἶναι «χρυσαυγήτης», «κουκουές», «συριζαῖος», «πασοκτζῆς», «νεοδημοκράτης»...
Καὶ τὰ ἐπίθετά τους «δεξιός»... «ἀριστερός»... «φασίστας»... «ἀναρχικός»...
Τώρα ... οἱ Ἕλληνες δὲν κράτησαν τὴν «ἔχθρα» τους μέσα σὲ ἔνα παιχνίδι στὰ «παλαιὰ νταμάρια»...
Τώρα τὸ μῖσος τους ξεχείλισε ἀπ’ τὰ παλαιὰ νταμάρια καὶ πῆρε τὸν κατήφορο...
Κι ἔπνιξε τὴν Χώρα...Καὶ τὸ μόνο ποὺ ἔμεινε ἴδιο εἶναι ἡ γεύσις τῆς ζάχαρης στὸ στόμα μας...
Καὶ μιὰ κρυφὴ ἐλπίδα... νὰ ἐνωθοῦν κάποτε οἱ Ἕλληνες..και ξερουμε πως, το εχουμε ξανακανει.

ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ.

πηγή